ਦਿਵਯ ਜਯੋਤੀ ਜਾਗ੍ਰਿਤੀ ਸੰਸਥਾਨ ਵਲੋਂ ਦੁਰਗਿਆਨਾ ਮੰਦਰ ਦੇ ਵੇਦ ਕਥਾ ਭਵਨ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਸਤਸੰਗ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਸ਼੍ਰੀ ਆਸ਼ੁਤੋਸ਼ ਮਹਾਰਾਜ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਿਕਾ ਸਾਧਵੀ ਵੰਦਨਾ ਭਾਰਤੀ ਜੀ ਨੇ ਭਗਤ ਜਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਹਰ ਪਲ ਲੈਣ-ਦੇਣ ‘ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ—ਇਹ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਨਿਯਮ ਹੈ। ਪਰ ਇਸ ਸੰਸਾਰਿਕ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਤੋਂ ਪਰੇੇ ਇਕ ਹੋਰ ਦਿਵਯ ਸੰਸਾਰ ਹੈ, ਜੋ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੇ ਭਗਤਾਂ ਵਿਚਲੇ ਪ੍ਰੇਮ ਅਤੇ ਸਮਰਪਣ ‘ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਾਧਵੀ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸੱਚੇ ਭਗਤ ਅਤੇ ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਿਸ਼ਕਾਮ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਵਾਰਥ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਇਕ ਨਿਰਜੀਵ ਸੰਰਚਨਾ ਵਾਂਗ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਆਤਮਿਕ ਤੱਤ ਦੀ ਘਾਟ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਕਸਰ ਲੋਕ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਭਗਵਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ, ਪਰ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਠੀਕ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਲੈਣਾ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ। ਸਾਡਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੇਵਲ ਮੰਗ ‘ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ—ਅਸੀਂ ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਜਿਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਚੀਂਟੀ ਲਈ ਅੰਨ ਤੇ ਹਾਥੀ ਲਈ ਵਿਸ਼ਾਲ ਭੋਜਨ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਦਾ ਧਿਆਨ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਰੱਖੇਗਾ? ਪਰ ਦੁੱਖ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਲੈਕੇ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ— “ਹੇ ਭਗਵਾਨ! ਮੇਰੀ ਨੌਕਰੀ ਚਲੀ ਗਈ, ਮੈਨੂੰ ਧਨ ਦਿਓ, ਸੁੱਖ ਦਿਓ, ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਦਿਓ।” ਪਰ ਅਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ ਕਿ ਭਗਵਾਨ ਮਾਂ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਬਿਨਾਂ ਕਿਹਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਸ਼ਾਸਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਫ਼ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਭਗਤ ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ ਤੋਂ ਕੇਵਲ ਪ੍ਰੇਮ, ਸ਼ਰਧਾ, ਭਕਤੀ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਹੀ ਕਾਮਨਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਭੌਤਿਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ। ਇਸ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਸਾਧਵੀ ਜੀ ਨੇ ਭਗਵਾਨ ਸ਼੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਣ ਅਤੇ ਸੁਦਾਮਾ ਦੀ ਕਥਾ ਦਾ ਉਲੇਖ ਕੀਤਾ। ਜਦ ਸੁਦਾਮਾ, ਜੋ ਕਿ ਇਕ ਗਰੀਬ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਮਿੱਤਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਣ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਏ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਦੇਣ ਲਈ ਕੇਵਲ ਪ੍ਰੇਮ ਅਤੇ ਭਗਤੀ ਸੀ। ਤਨ ‘ਤੇ ਫਟੀ ਹੋਈ ਧੋਤੀ ਸੀ, ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸੁੱਕਾ ਹੋਏ ਚਾਵਲ ਸੀ, ਪਰ ਜਦ ਉਹ ਵਾਪਸ ਮੁੜੇ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਝੋੰਪੜੀ ਦੀ ਥਾਂ ਇਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਮਹਲ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਸੁਦਾਮਾ ਨੇ ਕੁਝ ਮੰਗਿਆ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਮਝ ਲਿਆ। ਸਾਧਵੀ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਕਿੰਨਾ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਅਸੀਮ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਨਿਮਨ ਦਰਜੇ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਅਸਲ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਭਗਵਾਨ ਸਾਡੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਆਪ ਤੋਂ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਠੀਕ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਵੱਖਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਅਨੰਤ ਅਤੇ ਨਿਸ਼ਕਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿ ਭਗਵਾਨ ਤੋਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਮੰਗਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਅਤੇ ਭਗਤੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਮਰਪਣ ਅਤੇ ਨਿਸ਼ਠਾ ਨਾਲ ਭਗਵਾਨ ਨਾਲ ਜੁੜਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਮੰਗਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ—ਉਹ ਖੁਦ ਹੀ ਸਾਡੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ।
